Brigitte Caron

Zolang ik me kan heugen, ben ik altijd sportief geweest en dus zonder veel na te denken heb ik de keuze gemaakt een universitaire opleiding voor lichamelijke opvoeding te volgen. Doordat ik me ook door het paramedische milieu aangetrokken voelde heb ik daarna nog een universitaire opleiding in de kinésitherapie gevolgd. Mijn vrije tijd werd voornamelijk ingevuld door het sporten op een hoog niveau: 3e Nationaal in het basketbal en 1e Nationaal in het volleybal, met daarnaast nog de beoefening van tennis, waterski, surfen, skiën naar gelang het seizoen.

In de herfst van mijn 24 jaar heb ik een job gevonden als leerkracht lichamelijke opvoeding: eerst aan het Lyceum Martin V te Louvain-la-Neuve, waarna ik ben verhuisd naar het College Sint Gertrude in Nijvel waar ik gedurende 20 jaar werkzaam ben geweest. Ik heb de persoonlijke sport activiteiten op moeten geven door een blessure aan de knie toen ik 30 jaar was, waardoor ik me in eerste instantie volledig heb gewijd aan mijn functie van leerkracht en daarna in een tweede instantie aan de opvoeding van mijn twee dochters.

Maar op 42 jarige leeftijd werd ik opnieuw gedwongen mijn prioriteiten te verleggen door de constatering van borstkanker. Gedwongen pensioen na 3 jaar volledige werkonbekwaamheid wekte natuurlijk de vraag op: wat nu te doen in mijn nog jongen leven?:

• Op professioneel gebied: ik heb me weer op kunnen werken door, complementair aan het gedwongen pensioen, als zelfstandige te werk te gaan (lerares tennis en zwemmen voor de allerkleinsten).
• Op sportief gebied: ik ben opnieuw begonnen met competitief tennis, natuurlijk met een behoedzaam beheer van mijn zwakke knieën.
• Op sociaal gebied: ik heb de behoefte gevoeld om families die in hun ziel worden geraakt door kanker bij één van hun kinderen te proberen bij te staan in hun moeilijke tijd. De strijd als volwassene was zéér intensief, laat staan voor een kind......

Brigitte.