Jennifer

9 februari 1999, het is ongeveer 21h30, ik knuffel je, kus je en wens je een mooie nacht, je glimlacht en valt in slaap.

Die glimlach zal ik voor altijd koesteren, want het was jouw laatste geschenk voor je ons verliet.

Het is binnenkort 10 jaar geleden, 10 jaar dat je een engeltje bent te midden van de sterren, ons engeltje.

Er is géén dag voorbij gegaan waarop ik niet aan je dacht, mijn engeltje, ik zie je overal terug; in de ogen van je kleine zus die nu een grote meid is, in de glimlach van je mama en zelfs in die van je jonge broer die je niet heeft mogen kennen maar die zo vaak over je spreekt.

Hij zou je heel graag hebben gekend als grote zus, zoveel mooie dingen worden er over je verteld.

Ik weet zeker dat je hebt gezien dat we met mama en onze vrienden een stichting hebben opgericht die jouw mooie zachte naam draagt Jennifer.

De stichting staat ons toe om kinderen te helpen, als ook hun broertjes en zusjes en ouders, die net als jij geconfronteerd worden met vreselijke ziekte.

Naast onze mooie gedachten aan en voor jou Jennifer, denken we ook aan onze vriendin Nadine die waarschijnlijk jouw hemel deelt samen met die zovele andere kinderen. Zij heeft ons altijd geholpen door haar vriendelijkheid, haar doorzettingsvermogen, haar moed en haar glimlach. Zelfs op moeilijke momenten voor zichzelf was ze er altijd voor ons en de zieke kinderen.

Jennifer, er zal geen moment zijn waarop ik niet aan je denk. Ik wil graag dat je weet dat jij, je mama, je broertje en je zusje voor altijd mijn hart zullen vullen.

Ik hou zielsveel van jullie

Papa